ΣΗΜΑΔΙΑ και ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ
ούτε πληγή αλλά ούτε σημάδι
με όσο βάναυσο τρόπο
και αν προκλήθηκε αν παρατηρήσεις
δε στερείται της δικής του ομορφιάς
θα στο πουν όλες οι ιστορίες αγάπης
ειδικά αυτές που με το τέλος τους
προκάλεσαν μόνο πόνο στους ήρωες
και τι είναι αυτά τα σημάδια
οι χειρουργικές ραφές της μνήμης
μια ατελής επέμβαση στην πραγματικότητα
που μας θεραπεύει με βλαβερό τρόπο
το σχήμα που ανακαλύπτει ο χρόνος
να μην τον ξεχνάμε ποτέ ιατρό των πάντων
ΑΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ
επιθυμώ απ τον πόνο να επιμείνει.
να μην υποχωρήσει με τον χρόνο
μακάρι να ενσωματωθεί
σαν μια αιώνια προνύμφη στα πλευρά μου
ώστε από το χέρι σου κάθε μέρα
με τα μάτια σου ανέπαφος να αναστηθώ,
από τη λάμψη και τη λύπη σου να ανασταίνεται
μέσα μου και αυτός.
για να μην πεθάνεις δύο φορές
ας είναι ο πόνος είναι η τροφή μου,
ο αέρας της φλόγας μου – της φωτιάς της ψυχής μου
ώστε να έρχεσαι καθημερινά για να με παρηγορήσεις
από τα κρύα και σκοτεινά τοπία του θανάτου.
ΣΤΟ ΟΡΙΟ
το πιο τρομακτικό είναι η άκρη – όχι η ίδια η άβυσσος
εκεί στο όριο
υπάρχει ένας φωτεινός άγγελος στην αριστερή πλευρά,
και ένα μακρύ σκοτεινό ποτάμι από τα δεξιά
και ένα βουητό τρένων που εκτροχιάζεται από τις ράγες
και ύστερα πλακώνει μια σιωπή
σ όλα
ό,τι τρέμει στην άκρη είναι γέννηση
και μόνο από την άκρη βλέπεις το πρώτο φως του ήλιου
το άσπρο που γίνεται μαύρο και το μαύρο που γίνεται άσπρο
και μεγαλώνει σαν καρκίνος μέσα στο στήθος μας
ποτέ δε θα νιώσουμε πιο γενναίοι άντρες
όταν η άκρη καίει τα γυμνά μας πέλματα
μετά δε θα είμαστε ποτέ πιο μόνοι.
αλλά και δεν είμαστε ποτέ πιο ορφανοί
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
για τις μέρες που μου απέμειναν ρωτάω
εγώ ο άρχοντας των ναυαγίων
δε ζητώ νερό να σβήσω τη δίψα μου
αλλά διψώ για τα όνειρά μου
τα σκοτάδια της νύχτας μου είναι απαραίτητα
να πνίξω τα δικά μου σκοτάδια μέσα μου
ΚΑΤΙ ΟΜΟΡΦΟ που ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
κάθε μέρα στον κόσμο κάτι όμορφο τελειώνει
σαν ένα κουρασμένο αστέρι
το φως σε εγκαταλείπει και το πλάσμα
που ήσουν χάνεσαι στο σκοτάδι
φώτισε τα μάτια μου τα τυφλά με τα μικρά
και ασήμαντα πράγματα του κόσμου
το σκοτάδι έχει γίνει πάλι θανατηφόρο.
όλα ανακάμπτουν
απ την πυκνότητά το βάρος και τον όγκο του
αυτή η κακή ισορροπία είναι η νέα σου ζωή
γίνε πάλι χαρούμενος χωρίς λόγο
τα σπλάχνα σου είναι τώρα τα σπλάχνα του κόσμου
και όχι ωμή τροφή για μάταια πισωγυρίσματα.
δεν είσαι πια αυτός ο μεθυσμένος και αβέβαιος θεός
ο ρόλος που σου δόθηκε να παίξεις ενώπιον
θεών και ανθρώπων
δάγκωσε το κόκαλο που σου δίνουν
φτάσε μέχρι το μεδούλι του και ύστερα
μάζεψέ τα ψίχουλα που άφησαν πίσω οι αναμνήσεις σου.
(από bibliotheque.gr)
