επιμέλεια Ελένη Σοφού
Τον κοιτάζω που ατενίζει το πέλαγος και απορώ πως βρίσκει κάθε φορά το κουράγιο και μπαίνει σε πλοίο μετά απ ό,τι έγινε τότε…… Ο πατέρας μου, ο κύριος Γιάννης, είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος… Με καταγωγή από το Βόλο ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει δάσκαλος… Εκεί γνώρισε τη μάνα μου, δασκάλα και αυτή από την Κάλυμνο… Η κυρία Λίλη, ή Κυραψηλή, όπως ήταν το βαφτιστικό της, ήταν μια καλλονή! Μελαχρινή, ψηλή, με μακριά μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια δεν ήταν εύκολη περίπτωση … Κόπιασε για να την κατακτήσει…
Έστησαν το σπιτικό τους στο νησί και απέκτησαν 2 κόρες και έναν γιο… Ο κύριος Γιάννης, φιλομαθής και ακούραστος, έκανε μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή… Και μετεκπαιδεύσεις διάφορες… Μέχρι τη λογιστική τελείωσε… Και την θεολογία… Αλήθεια, δεν ξέρω ακριβώς τι πτυχία έχει… Και τώρα, στη σύνταξη, ακόμα σπουδάζει. Διετέλεσε σύμβουλος στη ειδική αγωγή για πολλά χρόνια στις Κυκλάδες και τον Πειραιά και εκείνη τη μέρα πήγαινε ταξίδι ρουτίνας στην Πάρο… Τα ειδικά σχολεία εκεί ήθελαν στήριξη και αυτός έκανε ό, τι καλύτερο!
Το πλοίο ποτέ δεν το φοβόταν παρότι βουνίσιος… Είχε άλλωστε τόσα χρόνια στο νησί… Τα τελευταία 10 πριν τη σύνταξη ανέβηκαν στην Αθήνα.. Η προαγωγή , βλέπετε και οι σπουδές… Ήθελε και η Κυραψηλή να αλλάξει τον αέρα της και να είναι κοντά στα παιδιά της…
Εκείνη τη μέρα ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος! Η Πάρος πάντα του άρεσε… Πρότεινε μάλιστα και στη γυναίκα του να πάει μαζί… Εκείνη όμως είχε αλλά σχέδια και έτσι πήγε στο πλοίο μόνος… Ευτυχώς…
Το λιμάνι, πολύβουο, τον καλωσόρισε… Το “Σάμενα”, αγκυροβολημένο, γέμιζε κόσμο και αυτοκίνητα… Τίποτα σπάνιο! Τίποτα ασυνήθιστο! Όλα καθημερινά και αναμενόμενα! Ποιος το περίμενε αυτό που ακολούθησε… Το ταξίδι κυλούσε κανονικά στο σαπιοκάραβο, που έτριζε ολόκληρο και αγκομαχούσε με τόσο κόσμο και κακό.. Ο κυρ Γιάννης όμως κάνει υπομονή… Έχει μάθει, άλλωστε, από πλοία …
Δεν μπόρεσε να προσδιορίσει τι έγινε, πως έγινε… Λίγο έξω από την Πάρο το πλοίο βρήκε σε ύφαλο.. Ήχησαν οι σειρήνες μετά από έναν τρομακτικό θόρυβο πρόσκρουσης και ό,τι ακολούθησε, μόνο ταινία τρόμου θύμιζε… Άνθρωποι τρομαγμένοι, με πανικό και κραυγές έβαζαν σωσίβια… Έτρεχαν να μπουν σε βάρκες σωτηρίας… Έβαζαν πρώτα τα παιδιά … Φώναζαν για βοήθεια.. Πιάνονταν από όπου έβρισκαν… Χαμός… Τιτανικός σωστός… Το πλοίο έγερνε απειλητικά και όσοι δεν πρόλαβαν τις βάρκες έπεσαν στο νερό, χειμώνα καιρό… Με τρικυμία και κύματα ίσα με 5 μέτρα… Ένα ατυχές γεγονός… Μια απίστευτη τραγωδία για τη χώρα… 80 ψυχές χάθηκαν άδικα εκείνο το βράδυ… 80 αθώες ψυχές… Ο κυρ Γιάννης ήταν σε αυτούς που έπεσαν στο παγωμένο Αιγαίο… Ο ίδιος δεν θέλει να μιλάει πια για αυτό..
Το πως επέζησε είναι πραγματικό θαύμα… Ήταν για 5 ώρες μέσα στα κύματα.. Στα πελώρια κύματα..
“Όσο κολύμπι και αν ξέρεις, παιδί μου, εκείνη τη νύχτα ήταν αδύνατο να αντέξεις… Λυσσομανούσε η θάλασσα… Προσπαθούσα να κρατηθώ… Προσπαθούσα και προσευχόμουν συνεχώς…. Έφερνα στο μυαλό μου εσάς… Τα πρόσωπα σας, παιδί μου… Τη μάνα σας, την όμορφη μου Λίλη…. Σκεφτόμουν την αγωνία σας… Τα όσα ζήσαμε.. Το νησί… Το κινητό μου, στο βυθό της θάλασσας, πήρε μαζί του όλες τις φωτογραφίες, όλες τις αναμνήσεις… Απελπίστηκα… Κατάλαβα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν… Και τότε έταξα στην Εκατονταπυλιανή, στην Παναγία της Πάρου, ότι αν σωθώ, θα αφιερωθώ στο Θεό… Μόνο να σωθώ.. Και τότε, παιδί μου, εμφανίστηκε η Παναγία και με τράβηξε προς τα πάνω … Εκεί που, νοερά, σας αποχαιρετούσα , είδα την Παναγία να με σώζει.. Μια τράτα εμφανίστηκε ξαφνικά και με έβγαλαν από το νερό.. Ας είναι πάντα καλά τα παλικάρια. Μεγάλη η χάρη της Παναγίας μας! Είδα το χάρο με τα μάτια μου, παιδί μου, και σώθηκα χάρη στην Παναγία… Την συνέχεια την ξέρεις… Σας πήρα τηλέφωνο το πρωί… ”
Εμείς, τρελοί από αγωνία μάθαμε για τη σωτηρία του και δοξάσαμε την Παναγία για το μεγάλο θαύμα της…
Ο κύριος Γιάννης, ο πατέρας μου, δεν έγινε βέβαια παπάς, όπως αρχικά είχε ζητήσει… Δεν ήθελε, βλέπετε, να γίνει παπαδιά και η κυρά Λίλη… Βοηθάει όμως ένα μοναστήρι, που ο ίδιος επέλεξε και πηγαίνει πολύ συχνά και μένει κιόλας για λίγο εκεί… Παράλληλα, αν και στη σύνταξη, χρόνια τώρα, κάνει ιδιαίτερα μαθήματα δωρεάν σε παιδιά φτωχών οικογενειών και συνεχίζει πάντα τις σπουδές του… Ο κύριος Γιάννης δεν μιλάει καθόλου για εκείνη την περιπέτεια και , προς έκπληξη μας, δεν διστάζει καθόλου να μπει σε πλοίο από τότε… Η Παναγία και η σκέπη της είναι η εγγύηση για αυτόν ότι όλα θα πάνε καλά!
-Μπαμπά, φτάνουμε σε λίγο στο νησί… Πάω για το αυτοκίνητο… Ετοιμάσου, θα κατέβουμε…
*Η Αγγελική Γεωργίου Κατζιλιέρη είναι Φιλόλογος. Ζει και εργάζεται σε Λύκειο στο Π. Φάληρο. Τελείωσε το τμήμα Αρχαιολογίας και ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Είναι μητέρα δυο παιδιών. Αγαπά την τέχνη και ιδιαίτερα την ζωγραφική, το θέατρο και τη λογοτεχνία! Ζωγραφίζει και γράφει από πάντα.
fractalart.gr
