Της Βιολέττας-Ειρήνης Κουτσομπού
επιμέλεια: Ελένη Σοφού
Ο Κήπος της Ανάστασης
Ήταν βράδυ Μεγάλου Σαββάτου κι ο ήχος της καμπάνας αντηχούσε στον αέρα. Στην αυλή του μικρού σπιτιού, οι γονείς και τα παιδιά είχαν συγκεντρωθεί γύρω από την αναμμένη φωτιά, περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή. Ο αέρας ήταν γεμάτος από την αχλή της άνοιξης. Το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα.
Η Μαρία με μάτια γεμάτα περιέργεια, κοιτούσε τις φλόγες της φωτιάς να χορεύουν στον αέρα. Έπαιρνε βαθιές ανάσες και αισθανόταν τη ζεστασιά της να την αγκαλιάζει. Το Πάσχα φέτος, όμως, δεν είχε την ίδια αίσθηση της χαράς. Η γιαγιά της είχε φύγει τον περασμένο χειμώνα.
Η μητέρα της την πήρε από το χέρι και την οδήγησε κοντά στην εκκλησία.
«Έλα Μαράκι πάμε να ανάψουμε το κερί μας και να προσευχηθούμε για τη γιαγιά», είπε απαλά. Τα παιδιά της ενορίας ήδη κρατούσαν αναμμένα κεριά και το φως τους έδινε την αίσθηση ότι ο κόσμος γύρω τους ήταν γεμάτος από μια ειρηνική λάμψη.
Μαζί με τη μητέρα της, η Μαρία άναψε το κερί της και στάθηκε για λίγο σιωπηλή. Κοιτούσε το φως της φλόγας και θυμήθηκε ότι η γιαγιά της έλεγε πάντα πως το Πάσχα είναι η εποχή που οι καρδιές ανασταίνονται, ακριβώς όπως και ο Χριστός. «Αυτή είναι η ελπίδα. Ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, η αγάπη και η πίστη μπορούν να φέρουν φως».
Η γιαγιά δεν ήταν πια δίπλα της όμως εκείνη έσφιξε το χέρι της μητέρας της και για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα, χαμογέλασε. Ήξερε πως η γιαγιά της θα ζούσε πάντα μέσα στην καρδιά της. Το φως της Ανάστασης δεν ήταν απλώς ένα σύμβολο, αλλά μια πραγματικότητα και φώτιζε τα πάντα γύρω της.
Το Πάσχα φέτος είχε κάτι διαφορετικό να της προσφέρει. Δεν ήταν μόνο μια γιορτή χαράς, αλλά και μια γιορτή ελπίδας και δύναμης να προχωράμε μπροστά.
*Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού MBPsS BA, MA, MSc Βιβλιοκριτικός, Εκπαιδευτικός, Σύμβουλος-Ψυχοεκπαιδεύτρια
