Σήκω αγέρι, φύσα δυνατά.
Ψυχές ,φωνές μέσα στου Μάη τα λιβάδια τα χρυσά.
Αμάραντο και λιβάνι μυρωμένο,
ελίχρυσος από τα μύρια όσα της ψυχής καθαγιασμένο.
Βοούν οι φτερωτές καρδιές,
στενάζουν σε πυρρίχιους χορούς οι φλέβες οι καυτές,
το αίμα τρέχει σαρωτικό,
γίνεται βροντή, κραυγής ερωτηματικό.
Πού είσαι σε αναζητώ?!
Κοίτα, κοίτα τη γη…
Κοίτα την θάλασσα που θελκτικά σε καλεί.
Κοίτα τα βουνά.
Τα μάρμαρα, τους κίονες ,τα ατσάλινα καμπαναριά.
Βελάσματα και λόφοι τορνευτοί,
φιγούρες που σε καλούν χωρίς χρόνο,
χωρίς μομφή για τα παλιά.
Κλαγγίζουν τα μέταλλα πάνω στη γη ,
ελίχρυσοι στα μαλλιά,
ο ήλιος θα ξαναβγεί να φωτίσει τη ματιά.
Και είναι αυτό το ροδαλό παιδί,
που πρέπει να μεγαλώσει, να γελάσει, να ερωτευτεί.
Να κλάψει από της αγάπης τον σεβντά,
όχι από τον θάνατο,
ούτε από τη σφαίρα του πατέρα του στη καρδιά.
Και αυτή η κόρη να υφαίνει λουλούδια για του Μάη τη γιορτή,
όχι για την μάνα της που κείτεται κάτω νεκρή.
Να βάλει χρυσά λουλούδια στα μαλλιά
και να κοιτάξει με τα μάτια και το χαμόγελο στα χείλη πονηρά.
Όπως η καρδιά χτυπά…
Όπως η καρδιά χτυπά…
Πού είσαι? Σε αναζητώ…
Έλα να σου πω για της ζωής το σκοπό.
Αμάραντο και λιβάνι μυρωμένο,
ελίχρυσος από τα μύρια όσα της ψυχής καθαγιασμένο.
1-5-2022
