Ήταν μια φθαρμένη σύνδεση
Νερό πέρασε στο διαμέρισμα του τρίτου
Έφταιξε ίσως ο φθαρμένος σωλήνας
Έσταζε όμως έσταζε φθορά
Σμιγμένος θάνατος και νερό
Οδύνες μοιρασμένες όπως το ψωμί σε πεινασμένο
Πείσμωναν τη λέξη μοναξιά
Κι έσταζε έσταζε ως την τελευταία πτώση
Έσταζε πάλι και τα μεσάνυχτα πάνω στα λείψανα
Στη σκισμένη ταπετσαρία
Την απορρύθμιση αυτή των αναμνήσεων
Δείχνεται η μούχλα του σοβά
Μια εικόνα ψηλαφητή γεμάτη παρελθόντα
Μια αναζήτησή σου έσταζε
Μια ηχώ που ήταν γλώσσα μας
Αγαπημένη γνώριμη στις λέξεις μου
Σκούπισα τα γκρίζα χρόνια μου
Το τίποτα που έσταζε στους τοίχους μου
Χρόνος λήθη σε λήθη
Όταν ανοίγω τα μάτια μου δακρυσμένα τα βρίσκω
Άνθρωπος μόνος
Αφημένος σάπιος σωλήνας στο πατάρι
Σαν τα μεσάνυχτα γυμνός
Από τη συλλογή εύλαλη φιλαμαρτήμων ερημία (2020)
