επιμέλεια: Ελένη Σοφού
Κοιτούσε αδιάφορα μέσα από το τζάμι του παραθύρου. Τα δένδρα στον απέναντι δρόμο σκελετωμένα. Τα φύλλα τους κείτονταν κάτω πεθαμένα. Έτσι και η ψυχή της. Άκουσε δυνατό το κτύπημα στην πόρτα. Η μάνα της ήτανε. Κρατούσε ευλαβικά στα χέρια της μια εικόνα περίτεχνα τυλιγμένη μέσα σε μια δαντέλα.
«Πάρτη κόρη μου και η λύπη σου θα απαλύνει. Η Παναγιά θα είναι μαζί σου , για να σε οδηγεί , να σε προειδοποιεί. Κειμήλιο των προγόνων μας από το Αιβαλή.»
Υπνωτισμένη την αποθέτει στο δωμάτιό της πάνω από το οικογενειακό καντήλι. Σωριάστηκε σε μια σκοτεινή γωνιά. Ο πόνος πολύς , ο ύπνος λιγοστός. Μέσα στο λήθαργό της, ένα γκρίζο σύννεφο κάνει κύκλους γύρω της.
««Έλα μαζί μου»
«Που θα με πας;»
«Θα δείς»
Την ακολουθεί , γίνεται αέρας πετά μαζί της, βουνά , θάλασσες ξετυλίγονται, πότε αγριεύουν και πότε ηρεμούν. Γίνεται ένα με αυτά, γίνεται κομμάτι τους. Κατηφορίζουν στο λιμάνι, ένα επιβλητικό αρχοντικό ορθώνεται μπροστά τους. Ψηλά πλατάνια στα σύνορά του, δίνουν δροσιά και οξυγόνο. Τους υποδέχεται μια αριστοκρατική γυναίκα. Είναι όμορφη της μοιάζει πολύ. Ένα μωρό στην αγκαλιά της που στοργικά το θηλάζει. Μαζί τους ένας άντρας , ψηλός , ευθυτενής , με το παχύ μουστάκι του με γλύκα τους κοιτάζει. Οι εικόνες ανασταίνονται, φωτογραφίες της γιαγιάς κρυμμένες, που χρόνια στο σεντούκι φυλαγμένες. Όπως και τούτοι οι στίχοι στους τοίχους κεντημένοι, που κουβέντες της γιαγιάς ξυπνάνε.
«Κι αν σπάσει η καρδιά μη την πετάς, κόλλησέ την και κάνε την ελπίδα»
Ένα διάχυτο φως ευδαιμονίας λούζει τα πρόσωπά τους. Όλα δίπλα τους ανθίζουν , μα τόσο σύντομα αλλάζουν. Η γη τραντάζεται , ο ουρανός μαυρίζει. Η εικόνα πάνω τους δακρύζει, καταστροφή μυρίζει. Διωγμοί, κακοποίηση , απελπισία, εξευτελισμός, φτώχεια. Τα πόδια μέσα στις πληγές , παπούτσια λιωμένα από την πεζοπορία και τις λάσπες. Χέρια που λαχταρούν για μια μπουκιά ψωμί , μωρά που κλαίνε και πεινάνε. Ο δρόμος του ξεριζωμού μακραίνει.
Στοιβαγμένοι μπαίνουν στο καράβι, παρακαλούν την Παναγιά τους για να ζήσουν, αυτός που θα πεθάνει τροφή για τα κήτη θα γενεί. Ρημαγμένοι κατεβαίνουν και από κει στα προσφυγικά κατατρεγμένοι. Οι προύχοντες δούλοι γίνονται, μα με την βοήθεια της Παναγιάς στήνουν σπιτικά και προχωράνε.
«Μα εγώ ποια είμαι;»
«Εσύ είσαι εγώ. Είσαι η ψυχή της Σουλτάνας της γιαγιάς που κρατήθηκε γερά και τα κατάφερε»
«Και αν σπάσει η καρδιά μη την πετάξεις, κόλλησέ την και κάνε την ελπίδα»
«Έλα μαζί μου»
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2025
