ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ
Πουλιά του ανέμου και της θάλασσας
κουβέντες της βροχής και του χειμώνα
οι ιστορίες και κοιμούνται μέσα μας
σαν παραπονεμένα αποσιωπητικά
με αδιευκρίνιστα δίκαια
σαν παραιτήσεις και αποστροφές
σαν ανιστόρητοι καημοί που πληθαίνουν
σε δρόμους ανεπίστροφους
και βουβούς.
ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ
Και τι να πεις
με δυο κουβέντες της στιγμής
σαν προσπαθείς να κρατηθείς
απ’ το υφάδι μιας θαμπής
ανυπεράσπιστης ζωής
και ν’ ανασάνεις.
Πως να το πεις
μ’ ένα μπορείς που δεν μπορείς
αν αφεθείς θα τσακιστείς
μες στο κενό όταν βρεθείς
θα είσαι μόνος θα χαθείς
και μην το κάνεις.
Κι αν καρτερείς
μες απ’ τα λόγια μιας γλισχρής
συνθηκολόγησης βουβής
ν’ αναστηθείς, σαν σηκωθείς
όνειρα που θα ξαναδείς
πάντα τα χάνεις.
Κι αναπολείς, αναπολείς…