Μπορεί η Tallulah Willis να είναι ανάμεσα στις πιο γνωστές περιπτώσεις γυναικών που διαγνώστηκαν με αυτισμό σε ενήλικη ηλικία (συγκεκριμένα, στα 30 χρόνια της) αλλά σίγουρα δεν είναι η μοναδική. Οι διαγνώσεις όχι απλά έχουν αυξηθεί μέσα στην τελευταία δεκαετία αλλά έχουν πολλαπλασιαστεί, κατά 175% σύμφωνα με ένα νέο άρθρο του National Geographic. Για την ακρίβεια, όπως αποκάλυψε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2024, η μεγαλύτερη αύξησή τους σημειώθηκε σε γυναίκες και κορίτσια, καθώς και στις ηλικίες 24-36 ετών ανεξαρτήτων φύλου. Γιατί όμως;
Όλες οι γνώσεις που έχουμε συγκεντρώσει τα τελευταία χρόνια έχουν καταρρίψει το στερεότυπο «που υπάρχει ακόμα εκεί έξω» σύμφωνα με την ψυχολόγο Monique Botha, ότι «ο αυτισμός είναι μια παιδική αναπηρία που παγιδεύει το άτομο στον δικό του κόσμο, το απομονώνει από την κοινωνία και την κοινότητα».
Ειδικά στις γυναίκες και τα κορίτσια υπάρχουν μεγαλύτερες προκλήσεις στη διάγνωσή του, η οποία συχνά έρχεται «σε πιο προχωρημένες ηλικίες και μέσα από περισσότερους κύκλους εξετάσεων» κατά τη Laura Hull, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Άλλωστε, μπορεί να το καμουφλάρουν μέσα από απλές κοινωνικές δεξιότητες που κατακτούν, όπως το να πιάνουν συζήτηση ή να έχουν μια σύντομη βλεμματική επαφή – αλλά να δυσκολεύονται σε πιο περίπλοκες καταστάσεις, π.χ. να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν μια φιλία. Μπορεί επίσης να αναπτύξουν εμμονές για ενδιαφέροντα που δεν συνδέονται στερεοτυπικά με τον αυτισμό – για παράδειγμα, να παθιαστούν με τη μόδα και όχι με τα τρένα.
Ακόμα και η θεμελιώδης αντίληψη για τον αυτισμό έχει αρχίσει να αναθεωρείται: «Σύμφωνα με το στερεότυπο, από τους αυτιστικούς λείπει η Θεωρία του Νου (η ικανότητα να κατανοούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τόσο σε εκείνους όσο και στους άλλους)» λέει ο ψυχολόγος Joel Schwartz. Ωστόσο, μια υπόθεση που προτάθηκε το 2012 από τον κοινωνιολόγο Damian Milton το αμφισβητεί, επισημαίνοντας ότι η επικοινωνία ανάμεσα σε άτομα που αντιμετωπίζουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο είναι πολύ πιο εφικτή, ακόμα και αν μιλάμε για δύο άτομα στο φάσμα: «Αν φέρεις κοντά δύο αυτιστικούς και τους ζητήσεις να συνεργαστούν, τα καταφέρνουν πολύ καλά, καταλαβαίνουν πολύ καλά ο ένας τον άλλον, συναισθάνονται πολύ καλά ο ένας τον άλλον» εξηγεί ο Schwartz.
«Αν φέρεις κοντά δύο αυτιστικούς και τους ζητήσεις να συνεργαστούν, τα καταφέρνουν πολύ καλά, καταλαβαίνουν πολύ καλά ο ένας τον άλλον, συναισθάνονται πολύ καλά ο ένας τον άλλον».
Και, τελικά, η διαφορετική οπτική του κόσμου από έναν αυτιστικό μπορεί να αναδειχθεί σε δύναμη. Γιατί εστιάζοντας σε λεπτομέρειές του που δυσκολεύονται να δουν όσοι κοιτούν τη μεγάλη εικόνα, μπορεί τελικά να τις παρατηρήσει σε υψηλότερη ανάλυση.
